Wyżarzanie poniżej/powyżej temperatury Ac1

Wyżarzanie poniżej temperatury Ac1 to wyżarzanie przeprowadzane w temperaturze nieco niższej od temperatury początku przemiany eutektoidalnej ( < 723 oC). Wyżarzanie poniżej temperatury Ac1 nie prowadzi do tworzenia austenitu, zaś wyżarzanie powyżej Ac1 jest wykonywane w obszarze współistnienia ferrytu i austenitu (stale węglowe < 0,8% C).

Korzyści

Celem procesu wyżarzania jest utworzenie równomiernego rozkładu węglików sferoidalnych w stali i uzyskania bardziej miękkiej i plastycznej struktury. Zazwyczaj zwiększanie wielkości cząstek sferoidalnych zwiększa skrawalność stali.

Aplikacje i materiały

Struktura sferoidalna (węgliki kuliste w osnowie ferrytu) w stalach węglowych poprawia własności stali związane z jej przeróbką plastyczną. Proces wyżarzania poprawia zdolność stali do odkształceń plastycznych na zimno i umożliwia znaczne deformacje występujące w procesie ciągnienia na zimno lub głębokiego tłoczenie. Ale sferoidalna struktura stali węglowych (< 0,4% C) nie zawsze nadaje się do pewnych operacji obróbki skrawaniem, ponieważ materiał jest za miękki i może przywierać do narzędzi tnących.

Dane procesowe

Wyżarzanie poniżej i powyżej temperatury Ac1 to różne metody tworzenia węglików sferoidalnych.

• Wyżarzanie poniżej temperatury Ac1
  • Węgliki sferoidalne można uzyskać, nagrzewając do niższej temperatury przez dłuższy czas albo stosując wyższą temperaturę przez krótszy czas. Wyżarzanie poniżej temperatury Ac1 jest oparte na pierwszej metodzie (niska temperatura przez dłuższy czas) z użyciem temperatur jak najbliższych, ale niższych, niż temperatura Ac1. Zazwyczaj jest to 680°C, w związku z czym wyżarzanie poniżej temperatury Ac1 będzie się odbywać w zakresie temperatur 500-650°C. Czas wyżarzania może być bardzo długi, zazwyczaj od 5 do 20 godzin. Wynikowa mikrostruktura i właściwości zależą od struktury wyjściowej i składu stali.
• Wyżarzanie powyżej temperatury Ac1
  • Obróbka wyżarzania polegająca na nagrzaniu i utrzymaniu temperatury między temperaturą Ac1 i Ac3 w celu uzyskania częściowej austenityzacji. Po tym następuje powolne chłodzenie lub wytrzymanie w temperaturze poniżej temperatury krytycznej (temperatury przemiany), co prowadzi do końcowej mikrostruktury zawierającej węgliki sferoidalne równomiernie rozmieszczone w osnowie ferrytu.