Przesycanie i starzenie

To efektywny sposób umocnienia materiałów wykorzystujący zjawisko zmniejszającej się rozpuszczalności jednego składnika w drugim z obniżaniem temperatury. Obróbka składa się z dwóch następujących po sobie etapów. Pierwszym jest etap przesycania, drugim etap starzenia. Przez przesycanie należy rozumieć wygrzewanie wsadu w temperaturze powyżej granicznej rozpuszczalności w obszarze jednofazowego roztworu stałego. Przesycanie kończy się szybkim chłodzeniem, na tyle szybkim by „zamrozić” rozpuszczony składnik i nie dopuścić do jego ponownego wydzielenia się z roztworu. Materiał w stanie przesyconym wykazuje niewielką twardość i wytrzymałość, ale znaczną ciągliwość. Drugim etapem wykonywanym po przesycaniu jest zabieg starzenia. Podczas starzenia dochodzi do wydzielania się z roztworu składnika przesycającego w postaci drobnych faz o określonym stopniu dyspersji. Proces starzenia może przebiegać w sposób samorzutny w temperaturze pokojowej (starzenie naturalne) lub sztucznie w skutek wygrzewania materiału przez określony czas w zadanej temperaturze (starzenie przyspieszone). W zależności od gatunku materiału (niektóre stale wysokostopowe, stopy aluminium, brązy) i tworzące w nich składniki układy równowagi można otrzymać szeroki zakres umocnienia. W literaturze proces przesycania i starzenia jest nazywany często jako umacnianie wydzieleniowe (dyspersyjne).